Κανένας δεν θέλει να πονάει! Κι όταν ο πόνος έρχεται, κάνουμε τα πάντα για να τον ξεφορτωθούμε. Κάτι απόλυτα φυσιολογικό γιατί ο πόνος είναι δυσάρεστος. Αυτή ακριβώς η δυσαρέσκεια που μας προκαλεί όμως, είναι αυτή που τον κάνει αποτελεσματικό και ένα πραγματικά ουσιώδες κομμάτι της ζωής μας.
Μας προστατεύει, μας ειδοποιεί για τον κίνδυνο και μας κάνει να κινούμαστε, να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά, πράγμα πολύ σημαντικό για την θεραπεία μας. Πιο συχνά, ο πόνος εμφανίζεται όταν το σύστημα συναγερμού του σώματος ειδοποιεί τον εγκέφαλό μας για μια πραγματική ή επερχόμενη βλάβη στους ιστούς. Οι καθημερινοί απλοί πόνοι συνδέονται με τις αλλαγές των ιστών μας. Το μυαλό μας συμπεραίνει ότι οι ιστοί μας απειλούνται και οτι κάτι πρέπει να κάνει για αυτό. Το καλό είναι ότι οι μνήμες του συγκεκριμένου πόνου θα μας προστατέψουν ώστε να μην κάνουμε τα ίδια λάθη πάλι. Αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι μιας μεγάλης ιστορίας.
Ο πόνος περιλαμβάνει όλα τα συστήματα του οργανισμού μας. Οι ανταποκρίσεις που πραγματοποιούνται στοχεύουν στην προστασία και την θεραπεία. Ο πόνος, εξάλλου, είναι μια πιο σύνθετη εμπειρία. Τη λέξη “πόνος” την χρησιμοποιούμε και σε σχέση με την θλίψη, τη μοναξιά, την αποξένωση. Όλοι οι πόνοι περιλαμβάνουν σκέψεις και συναισθήματα. Χρειαζόμαστε τον εγκέφαλο μας για να καταλάβουμε πραγματικά τον πόνο, ειδικά αυτόν που επιμένει, απλώνεται ή μοιάζει αδιανόητος. Τον χρειαζόμαστε για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές είναι σημαντικά στον πόνο.
Όταν ο πόνος είναι επίμονος και κυριαρχεί στην ζωή μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε την χρησιμότητά του. Ακόμα όμως και όταν είναι χρόνιος και απειλητικός, πονάμε γιατί ο εγκέφαλος μας έχει καταλήξει στο συμπέρασμα -για τον έναν λόγο ή τον άλλο και συχνά υποσυνείδητα- ότι απειλούμαστε και βρισκόμαστε σε κίνδυνο. Το κόλπο είναι να βρούμε για ποιο λόγο έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα.
Ο πόνος είναι πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία! Το πόσο πολύ πονάμε δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένο με τον αριθμό των ιστών που έχουν υποστεί ζημιά. Σκεφτείτε για παράδειγμα το κόψιμο από χαρτί που πραγματικά πονάει πολύ. Είναι προφανές λοιπόν ότι ό,τι συμβαίνει στους ιστούς μας είναι ένα μέρος της απίστευτης εμπειρίας του πόνου.
Ο εγκέφαλός μας είναι υπεύθυνος για την τελική απόφαση αν υπάρχει κίνδυνος για τους ιστούς μας και αν πρέπει να δράσει. Το ανθρώπινο είδος έχει ένα τεράστιο αβαντάζ έναντι των άλλων: Μπορούμε να σχεδιάζουμε γεγονότα, να μαθαίνουμε γρήγορα από την εμπειρία, αλλά και να χρησιμοποιούμε την λογική για να προβλέψουμε το μέλλον. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε καταστάσεις σαν πιθανά επικίνδυνες, πριν ακόμα τεθεί θέμα στους ιστούς μας.
Αυτά όλα είναι πολύ καλά, αλλά όταν είμαστε ευαίσθητοι, όπως π.χ. συμβαίνει με τους χρόνιους πόνους, ένα ερέθισμα που δεν έχει σχέση με βλάβη στους ιστούς αλλά κρίθηκε επικίνδυνο από τον εγκέφαλό μας, είναι αρκετό έτσι ώστε να προκαλέσει πόνο. Αυτό μπορεί να συμβεί χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Είναι γνωστό ότι μερικοί άνθρωποι με επίμονο πόνο με τη σκέψη και μόνο κάποιας κίνησης ή ακόμα και να παρακολουθήσουν κάποιον άλλο άνθρωπο να κάνει κάποια κίνηση τους προκαλεί πόνο. Μάλιστα, έχουν αναφερθεί περιπτώσεις ασθενών που μόνο με τη σκέψη αυτή πρήζονται στο σημείο του πόνου τους. Μερικοί ασθενείς αναφέρουν ότι πονάνε με το που το σκέφτονται. Αυτό είναι απολύτως κατανοητό και λογικό αν θυμηθείτε ότι ο εγκέφαλος έχει μάθει να είναι πολύ καλός στο να σας προστατεύει από οτιδήποτε μπορεί να βλάψει τους ιστούς σας.
Τελειώνοντας, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η εκπαίδευση και η κατανόηση του πόνου μας είναι απαραίτητη και κρίσιμη για να μπορέσουμε να τον ξεπεράσουμε και να γυρίσουμε στην κανονική μας ζωή . Η αντίληψη του ως απειλή είναι ένα λάθος γιατί ο πόνος είναι ουσιαστικά ένας «ανιχνευτής της απειλής προωθώντας την επιβίωση». Και η μείωση της απειλής είναι αυτή που θα μειώσει και τον πόνο.
Το βασικό κλειδί είναι να καταλάβουμε ότι ο πόνος δεν μας κάνει κακό και ότι το νευρικό μας σύστημα χρησιμοποιεί τον πόνο για να μας προστατέψει με κάθε τρόπο. Έτσι, θα μειωθεί η σύγχυση σχετικά με τον πόνο ,αλλά και η ανησυχία. Μειώνοντας αυτή την «καταστροφικότητα», θα ελαττωθούν το στρες και το άγχος, μειώνοντας έτσι και τον πόνο.
Ο πόνος μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τη ζωή μας, εμποδίζοντάς μας να απασχοληθούμε με πράγματα που μας ευχαριστούν ή χρειάζεται να κάνουμε.
Είναι δικαίωμα και βασική ανάγκη να αναζητά κανείς βοήθεια για την αντιμετώπιση του πόνου και σε καμία περίπτωση αυτό δε δείχνει προσωπική αδυναμία ή ανικανότητα να διαχειριστεί τον πόνο.
Τεχνικές που χρησιμοποιούνται είναι tens, βελονισμός, ηλεκτροβελονισμός, ΜΤT κ.α
This post is also available in: Αγγλικα
