BFR Training

Η άσκηση με περιορισμό της αιματικής ροής,  γνωστή και ως BFRT, (Blood Flow Restriction Training) αποτελεί μια σύγχρονη μέθοδο αποκατάστασης που έχει έρθει στον χώρο μας. Η ιδέα  αυτής της μεθόδου πρωτοσυλήφθηκε το 1970 από τον Ιάπωνα Yosahiaki Shato ως Kaatsu trainιng (γνωστή και ως άσκηση υπό αντίσταση) και βασιζόταν στον μερικό περιορίσιμο  της αιματικής ροής ενός άκρου,  με την χρήση ενός αιμοστατικού  επιδέσμου που εφαρμόζεται σε κατάσταση ηρεμίας η και υπό άσκηση. Έπειτα από ερευνά και μελέτη, και με την εξειδίκευση του εξοπλισμού  η τεχνική αυτή προσφέρει την δυνατότητα να πετύχουμε την μυϊκή ενδυνάμωση και υπερτροφία με την χρήση  υπομέγιστου βάρους (20-30% της μέγιστης επανάληψης).

έδωσε την λύση στην αντιμετώπιση της μετατραυματικής η μετεγχειρητικής ατροφίας. Αυτό είναι εφικτό λόγο της ιδιότητας της μεθόδου που μπορεί να εφαρμοστεί προεγχειρητικά καθώς και άμεσα μετεγχειρητικά η μετατραυματικά, πράγμα που πετυχαίνει  την συντήρηση  του ήδη υπάρχοντος μυϊκού ιστού  και την έναρξη ενδυνάμωσης  του ακόμα και στην φάση της αποκατάστασης  που η επιβάρυνση δεν είναι εφικτή.

Κατά την εφαρμογή του BFR,  με ειδικές μανσέτες, περιορίζεται η κυκλοφορία στο ανώτερο τμήμα του άκρου, μειώνοντας έτσι την αιμάτωση του άκρου αλά κυριότερα σταματούν την αιματική επιστροφή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο περιορισμός της αρτηριακής παροχής, να τοποθετεί τους μύες να εργάζονται σε καταστάσεις υποξείας , γεγονός που προάγει την ανάπτυξη τους.  Η διακοπή της φλεβικής επιστροφής έχει σαν αποτέλεσμα την συσσώρευση αίματος στους μύες που ωθεί στην γρήγορη ανάπτυξη τους, και δρα συνδυάστηκα με την αύξηση  των αυξητικών ορμονών που παράγονται από την διαδικασία.

Συνοπτικά οι μελέτες έχουν αποδείξει ότι η μέθοδος άσκησης με περιορισμό της αιματικής ροής μας προσφέρει:

Η τεχνική αυτή δεν είναι κατάλληλη για όλους. Είναι αναγκαία η γνώση των συνθηκών που καθιστούν ακατάλληλο και για αυτό πρέπει να εφαρμόζεται από ειδικευμένο προσωπικό. Συχνά εκφράζεται η φοβία δημιουργίας θρομβώσεων από την διαδικασία. Η βιβλιογραφία  έχει αποδείξει ότι τα άτομα που δεν ανήκουν στις ομάδες κινδύνου  δεν έχουν κίνδυνο ανάπτυξης θρόμβων, ενώ υπάρχει και μελέτη στην όποια βρέθηκε ότι αυξάνει τις ποσότητες του tPA αντίγονου που είναι θρομβολυτικό ένζυμο.